Thijs Niemantsverdriet | Bnr

Dit is mijn laatste column voor BNR. Het afscheid komt mij eerder dan lief is, maar de reden is simpel: ik heb er te weinig tijd voor. Ter afsluiting een hartenkreet over iets dat me nogal bezighoudt. En dat is de manier waarop politici de afgelopen jaren de Europese Unie hebben verdedigd. Of liever gezegd: niet hebben verdedigd.

Emmanuel Macron wil het Franse parlement hervormen: een derde van de zetels eraf, minder privileges. Ook in Italië gaat het kiesstelsel op de schop: minder macht voor de senaat, bonuszetels voor de winnende partij.

Het was een mooie week voor iedereen die gelooft in het bestaan van het partijkartel. Ahmed Marcouch van de PvdA werd voorgedragen als burgemeester van Arnhem, Martijn van Dam van de PvdA kreeg een transfer naar het bestuur van de Publieke Omroep. Thierry Baudet, de bedenker van het woord partijkartel, draaide overuren op Twitter.

Formidabel. Indrukwekkend. Een klein wonder. De superlatieven vlogen gisteren door de Tweede Kamer. Ze waren bedoeld voor één man: Herman Tjeenk Willink. Als informateur heeft hij voor elkaar gekregen waar niemand meer in geloofde: onderhandelingen over een kabinet van VVD, CDA, D66 en de ChristenUnie.

Na Henk en Ingrid heeft de Nederlandse politiek er sinds deze week een nieuw personage bij: Ome Harry. De geestelijk vader van Ome Harry is Paul Depla van de PvdA.

Een beetje politicus heeft tegenwoordig geen partij meer, maar een 'beweging'. Kijk naar Jesse Klaver van GroenLinks, met zijn meetups. Kijk naar de mannen van Denk, met hun vele Facebookvolgers. Kijk ook naar Lodewijk Asscher van de PvdA, die volgende week met plannen komt voor de wederopbouw. Ik voorspel u dit: ook de PvdA gaat ont-zet-tend graag een beweging willen worden.

In de Nederlandse politiek is alles bespreekbaar, al beweren sommige commentatoren hardnekkig dat dat niet zo is. Er is maar één taboe: de onderbezetting van ons parlement.

Tussen alle dramatiek en onverwachte plotwendingen van de kabinetsformatie speelt zich stilletjes een ander klein drama af: dat van Emile Roemer.

In Den Haag zijn ze er duidelijk nog niet klaar voor. Toen ik de afgelopen dagen het woord 'minderheidskabinet' liet vallen, keken de meeste gesprekspartners alsof ik voorstelde om Erdogan te benoemen tot koning. Toch wordt het tijd om een eind te maken aan die ongezonde Nederlandse obsessie met vaste meerderheden - en deze formatie biedt daartoe een uitgelezen kans.

Acht weken duurt de formatie nu. Of het iets gaat worden tussen VVD, CDA, D66 en GroenLinks geen idee. De onderhandelaars zwijgen. En ook via andere kanalen krijg ik bijzonder weinig te horen over de voortgang van de formatie.

Volgende week is het Koningsdag. Ik verheug me alweer op mijn favoriete bezigheid: NOS Teletekst kijken. Al jaren ben ik namelijk gefascineerd door de lakeienmentaliteit die zich op deze feestdag meester maakt van de staatsomroep.

De ontevreden kiezers zijn overal - ook nu de verkiezingscampagne is afgelopen. Aan tafel bij de formatie zijn ze een belangrijk onderwerp van gesprek. VVD, CDA, D66 en GroenLinks vertegenwoordigen vooral de hoogopgeleide, optimistische burger - en dat weten ze.

Transparantie - het blijft lastig in de politiek. Iedere politicus is ervoor, behalve als het niet goed uitkomt. En het ultieme moment dat transparantie niet goed uitkomt, is tijdens een kabinetsformatie. Dus regeert de radiostilte.

Hoe deze formatie gaat verlopen, weet niemand. Maar één ding lijkt me duidelijk: D66 komt in het kabinet. Numeriek is het onontkoombaar, en ze willen na elf jaar oppositie voeren ver-schrik-kel-lijk graag meedoen.

Ik lees ze overal: bezorgde columnisten die vinden dat het rechts-populisme deze verkiezingen helemaal niet tot staan is gebracht. Dat Nederland op 15 maart helemaal niet heeft gekozen voor het redelijke, bestuurlijke midden. Al dachten we dat misschien eventjes toen we woensdagavond die magere 20 zeteltjes van Geert Wilders zagen.

Drie jaar geleden schreef ik een boek over de PvdA. Als ik het teruglees, valt me op hoe optimistisch ik toen nog was over de kansen van deze partij. De PvdA, zo schreef ik, vindt altijd weer op tijd het leiderschap en de energie om de zo vaak voorspelde ondergang af te wenden.

Houdt Geert Wilders van de democratie? Zelf zegt hij van wel. Toch dreigen we dankzij hem straks te belanden in een situatie die vanuit democratisch oogpunt op zn minst merkwaardig is.

We leven in tijden van feitenvrije politiek. Politici roepen van alles wat niet klopt, en als journalisten een kritische vraag stellen, hebben de media het gedaan. Die politici komen daar nog mee weg ook - zie Donald Trump, het Oekrainereferendum en Brexit.

Geert Wilders was buitengewoon stellig, afgelopen zondag bij omroep WNL: De andere partijen zullen hem toch niet buitensluiten na de verkiezingen. En daar zou hij wel eens gelijk in kunnen hebben.

Het was een nieuwtje uit de categorie: klein leedvermaak in verkiezingstijd. Trots op Nederland, ooit de partij van Rita Verdonk, mag niet meedoen aan de Tweede Kamerverkiezingen. Ze hebben de borgsom niet op tijd betaald bij de Kiesraad.